شهرداری ها

شهرداری بهبهان براساس منابع موجود، در سال 1305 هجری شمسی تاسیس شده است. یعنی همزمان با آغاز فعالیت شهرداری ها در دوره رضاشاه، شهر بهبهان نیز در زمره اولین شهرهای ایران بوده که صاحب شهرداری شده است. شهردار فعلی بهبهان مهندس علیرضا بهادری است.

بهبهان، شهری است در جنوب‌ غربی ایران که مرکز شهرستان بهبهان در جنوب شرقی استان خوزستان است. قدیمی ترین نرگس زار طبیعی ایران در منطقه زاگرس استان خوزستان و شهر بهبهان جای گرفته است و پیشینه تاریخی آن به پیش از میلاد مسیح می رسد.
(برای آشنایی با شهرداری بهبهان کلیک کنید.)

شهرداری ایرانشهر در سال 1331 تاسیس شد و دارای 4 سازمان و 3 معاونت می باشد. این شهر تاکنون، 19 شهردار داشته است.
(برای آشنایی با شهر ایرانشهر کلیک کنید.)

ایرانشهر، یکی از شهرهای استان سیستان و بلوچستان است که در مرکز بلوچستان ایران قرار دارد. همچنین، سومین شهر پرجمعیت استان بوده و از جمله شهرهای ایران است که دارای فرمانداری ویژه است.
(برای آشنایی با شهرداری ایرانشهر کلیک کنید.)

نام
از ایرانشهر در منابع تاریخی یونانی و لاتین به نام شهر پورا (Poura) و به عنوان پایتخت ساتراپی اصلی گدروزی نام برده‌ اند. ساتراپی، نامیست که یونانیان به شهربانی‌های مختلف شاهنشاهی هخامنشیان اطلاق کرده‌ اند. دیگر نام‌های این شهر از بلوچستان، پره، پهره و معرب آن فهره بوده است.

پیشینه
ایرانشهر از قدیم الایام به عنوان یکی از کانونهای استقرار بشر تاکنون مطرح بوده است. به گونه ای که در تمامی نقاط این شهرستان می توان شواهد متعددی از آثار سکونت بشر، یافت نمود. سایت های باستانی همچون بمپور، چاه حسینی، خوراب، اسپیدژ، سعید آباد، دامن و... از این جمله اند.

بنای قلعه بمپور به دوره ساسانیان بازمی‌گردد و قلعه ناصری در عهد قاجاریان ساخته شده‌ است. شهر بمپور از زمان افشاریان تا زمان قاجار به عنوان مرکز حکمفرمایی بلوچستان جنوبی شناخته شده‌ است، اما پس از دوره قاجار و مرکزیت یافتن ایرانشهر، بمپور اقتدار خود را از دست داد.

بمپور در دوره افشاریان تا قاجاریه به عنوان مرکز حکمرانی بلوچستان جنوبی ( مکران ) ایفای نقش کرده است . به گونه ای که ایالت کرمان و مکران بلوچستان به مرکزیت بمپور توسط حاکمی واحد اداره می شد، اما پس از دوره قاجار با مرکزیت یافتن ایرانشهر به عنوان مرکز شهرستان ایرانشهر و ساخت قلعه ای عظیم در آن بمپور به یکباره اقتدار نظامی و سیاسی و حکمرانی خود را از دست داده و مرکزیت و مقر حکومت بلوچستان از بمپور به ایرانشهر انتقال و از این پس شهر به سرعت رشد نموده و گسترش می یابد.

ایرانشهر در دوره های تاریخی و اسلامی نیز از شکوه و رونق خاصی برخوردار بود.

جغرافیا
شهرستان ایرانشهر از نظر جغرافیایی در ۶۰ درجه و ۴۱ دقیقه درازای خاوری و ۲۷ درجه و ۱۲ دقیقه پهنای شمالی و در قسمت مرکزی استان سیستان و بلوچستان واقع شده‌ است. ایرانشهر از شمال به زاهدان، از باختر به بمپور، از خاور به مگس و از جنوب به چابهار محدود شده و در منتهی الیه قسمت خاوری با کشور پاکستان، هم‌ مرز است.

مسیرهای دسترسی به این منطقه عبارت اند از:
مسیر ایرانشهر-خاش به سمت شمال خاوری به درازای ۱۵۰ کیلومتر
مسیر ایرانشهر-چابهار به سمت جنوب به درازای ۳۷۵ کیلومتر
مسیر ایرانشهر-بم به سمت شمال باختری به درازای ۳۷۲ کیلومتر
هم چنین راهی به سمت جنوب از ۱۸ کیلومتری این راه امتداد یافته که ایرانشهر را به درازای ۳۸۵ کیلومتر به چابهار متصل می‌کند.

فرهنگ
قومیت: از اقوام مختلف ایران از جمله کرد، لر، بلوچ، فارس و... با اکثریت بلوچ در این شهر، ساکن هستند.

زبان، گویش، لهجه: زبان مردم این منطقه بلوچی بوده که در مناطق مختلف با گویش‌های مختلف رواج داشته و مانند زبان‌های گیلکی و کردی، ریشه‌ ای پهلوی دارد. از جمله گویش‌های منطقه می‌توان به بمپوری، ایرندگانی، ابتری، دامنی، بزمانی، سرحدی، دلگانی و نرماشیری اشاره کرد. زبان و لهجه در ایرانشهر اغلب لهجه بلوچی آن هم از نوع ایرانشهری، سربازی، لاشاری، سرحدی، بزمانی و… می‌باشد و زبان فارسی نیز در این شهر موجود می‌باشد.

دین: در ایرانشهر اکثریت مردم پیرو دین اسلام و مذهب اهل سنت می‌باشند.

جمعیت
براساس سرشماری سال 1395 جمعیت ایرانشهر، 113750 نفر بوده است.

جاذبه‎ ها
رودخانه بمپور، گورستان اسپیدژ، غار ملا سلیمان، چشمه آب گرم بزمان، چشمه آب گرم هودیان، چشمه آب گرم تشت، چشمه آبشار پورا، قلعه ناصری ایرانشهر، بازار روز ایرانشهر، رودخانه دامن، دشت سمسور، گلفشان آب باد کاشی، رودخانه باهوکلات، دریاچه جازموریان و...

ره‎آورد
مهم‌ترین و مشهورترین صنایع دستی ایرانشهر، سوزن دوزی است که دارای شهرت جهانی می‌باشد. شهرستان ایرانشهر واقع در بلوچستان در سال ۱۳۹۷ به عنوان شهر ملی سوزن دوزی ثبت شد. از صنایع دستی دیگر رایج و مشهور در این شهرستان می‌توان گلیم بافی، حصیر بافی ،پولک دوزی و سکه دوزی را نام برد.

خرما، خربزه، طالبی، هندوانه از سوغات دیگر اسن شهر هستند.

اقتصاد
مردم این منطقه از کشاورزی، دامداری، صیادی، صنایع دستی و تجارت امرار معاش می‌کنند. انها اکثراً درونگرا هستند، اما فرهنگ عشیره ای، آن‌ها را به هم متعهد و همبسته می‌کند. همچنین، درصد بالایی از جمعیت مناطق روستایی ایرانشهر را عشایر تشکیل می‌دهند که عموماً در سیاه چادرها و کپرهای ساخته شده از شاخ و برگ نخل خرما زندگی می‌کنند و عده زیادی از جمعیت ساکن در این شهر از استان کرمان و شهر بم و جیرفت هستند و عمده معیشت این قشر از طریق نگه داری دام به خصوص بز انجام می‌شود.

منبع
سایت شهرداری ایرانشهر
ویکی پدیا

شهرداری بوکان با قدمت بیش از نیم قرن در اوایل دوره پهلوی دوم در سال ۱۳۲۷ پایه‌ گذاری شد و اولین شهردار رسمی این شهر سید عبدالله کاظمی مکری بود. در بدو تأسیس، جمعیت شهر به ۵٫۰۰۰ نفر می‌رسید، در حالی که تا قبل از این تاریخ، بوکان را تنها یک قصبه بزرگ می‌نامیدند. ساختمان آن زمان شهرداری بوکان، ساختمان فعلی بانک صادرات در خیابان انقلاب این شهر بود. شهرداری بوکان در درجه ۹ شهرداری‌های کشور قرار دارد که این درجه با توجه به سه شاخص درآمد مستمر و خالص شهرداری، جمعیت شهر و موقعیت شهر از لحاظ تقسیمات کشوری به شهرداری‌ها تعلق می‌گیرد.
(برای آشنایی با شهر بوکان کلیک کنید.)

بزرگ‌ترین شهر جنوب استان آذربایجان غربی و مرکز شهرستان بوکان است. نماد شهر بوکان، قلعه سردار و تصویر آجرهای لعابدار باستانی تپه قلایچی است. به این شهر، لقب‌هایی همچون عروس شهرهای ایران، شهر فرهیختگان، شهر آب‌ها و چشمه‌ سارها، شهر حسن زیرک و شیراز کردستان داده‌ شده‌ است.
(برای آشنایی با شهرداری بوکان کلیک کنید.)

تاریخ تشکیل شهرداری در سبزوار به سال ۱۳۱۱ برمی گردد. از آن زمان تاکنون، ۴۰ شهردار بر مسند شهرداری سبزوار تکیه زده اند. طی سال های اخیر، شورای اسلامی شهر همراه و همگام با شهرداری، همچون دو بازوی قدرتمند مدیریت شهری با مشارکت شهروندان به توسعه و گسترش فعالیت‌های خود در زمینه‌ های مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، عمرانی و خدماتی پرداخته است.

احداث بزرگراه‌ها، روان سازی و ساماندهی ترافیکی شهر، بهینه سازی شبکه حمل و نقل درون و برون شهری، افزایش شبکه خطوط اتوبوسرانی و ارتقا سطح کمی و کیفی خطوط تاکسیرانی، تقویت بنیان‌های فرهنگی، ایجاد مراکز فرهنگی، تفریحی و ورزشی، افزایش کتابخانه‌ ها وسالن های مطالعه در جهت ترویج فرهنگ کتابخوانی، زیبا سازی و تعیین ضوابط مبلمان شهری، افزایش سرانه فضای سبز و توسعه کمربند شهر و انجام صدها اقدام فرهنگی، اجتماعی، عمرانی، خدماتی و ترافیکی می‌تواند نمایانگر برگ زرینی از خادمین مردم در شهرداری سبزوار باشد.

از فرودین ۱۳۸۵، شهرداری سبزوار به دو منطقه یک (شرق) و دو (غرب)، هر یک با جمعیت تقریبی ۱۱۰ هزار نفر منطقه‌ بندی شد. همچنین، درجه شهرداری سبزوار ۱۰ است.
(برای آشنایی با شهر سبزوار کلیک کنید.)

سبزوار، به عنوان یکی از نمادهای تاریخ و علم ایران مطرح شده‌ است. مراکز علمی و دانشگاهی و همچنین حوزه‌ های علمیه این شهر، از قدمتی دیرینه برخوردارند. دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، دانشگاه حکیم سبزواری و دانشگاه آزاد اسلامی دانشگاه‌های مهم این شهر می‌باشند.
(برای آشنایی با شهرداری سبزوار کلیک کنید.)

شهرداری سنندج، مو‌‌‌سسه عمومی غیردولتی است که در ۱۳۰۰ خورشیدی، با نام بلدیه ایالت کردستان، تأسیس شد و اداره شهر سنندج را به عهده دارد. مسئولیت اداره این سازمان با شهردار سنندج است که پیش از این با حکم وزیر کشور ایران منصوب می‌شد، اما اکنون از طریق آرای شورای شهر سنندج انتخاب می‌شود. ساختمان شهرداری سنندج، اولین ساختمان شهرداری سنندج به شیوه مدرن است که در زمان مصدق ساخته شده است.شهردار سنندج از آبان ۱۳۹۶ حشمت الله صیدی است.
(برای آشنایی با شهر سنندج کلیک کنید.)

سنندج (به کردی: سنە)، یکی از شهرهای کردستان ایران و بیست و یکمین شهر بزرگ ایران است. سنندج، مرکز استان کردستان در غرب ایران است و در روز چهارشنبه ۸ آبان ماه ۱۳۹۸ توسط سازمان یونسکو به عنوان "شهر خلاق موسیقی" اعلام شد و در جمع ۲۴۶ شهر شبکه شهرهای خلاق جهانی یونسکو و همچنین ۴۸ شهر خلاق موسیقی جهان ثبت شد.

سنندج به لحاظ موقعیت جغرافیایی و فعالیت‌های شهرسازی عصر صفوی و قاجار، از بافت شهری سنتی با ارزشی برخوردار است.
(برای آشنایی با شهرداری سنندج کلیک کنید.)

با افزایش جمعیت شهر شوش در سال ۱۳۳۵، این شهر نیز دارای شهرداری شد.

شهرستان شوش، یکی از شهرستان‌های شمالی استان خوزستان است. مرکز این شهرستان شهر شوش است. این شهر در جنوب غرب ایران و یکی از کهن‌ترین شهر جهان و تمدن عیلام با ۵٫۶ کیلومتر مربع مساحت در ۱۱۵ کیلومتری شمال غربی اهواز قرار دارد. محوطه تاریخی شوش به عنوان هجدهمین اثر جمهوری اسلامی ایران در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید.
(برای آشنایی با شهرداری شوش کلیک کنید.)

نام
حمزه اصفهانی اسم رسمی آن را «ایران خره شابور» می‌نامد و چنین توصیف می‌نماید: شوش به معنی شهر زیبا، باصفا، خوب و لطیف. در تورات و در قاموس موسی درباره شوش آمده‌ است: شوشن یا شوشان در عبری زنبق بوده، در یونان به آن سوسنای می‌گفتند. نام‌های دیگرش «شوشا» «شوش» بوده و قسمت بزرگی از ولایت شوش و ایلام را هم «سوسیانا» یا «سوزیانا» می‌گفتند. شوش یا شوشن از جمله نام همه گیاهان تیره سنبل و زنبق و نرگس و اسپرغم به‌ شمار می‌رود.

پیشینه
شوش یکی از قدیمی‌ترین شهرهای جهان است. حفاری‌های باستان‌ شناسی نشان می‌دهد که این منطقه در ۹۰۰۰ سال پیش از میلاد، محل سکونت کشاورزان بوده است. شهر باستانی شوش، مرکز تمدن عیلام بوده که واقع در یکصد و پنجاه کیلومتری شرق رود دجله در استان خوزستان است، شوش از حدود ۲۷۰۰ قبل از میلاد پایتخت بوده و این پایتختی تا پایان امپراتوری هخامنشی ادامه می‌یابد که بالغ بر ۳۰۰۰ سال می‌شود.

شوش از اوایل هزاره چهارم ق. م، موجودیت خویش را در صحنه تاریخ نشان داده و از همان ابتدا به عنوان مرکزی هنری، صنعتی، تجاری و سیاسی محسوب می‌شد. شهر شوش، در زمان ایلامی‌ها به خاطر همین موقعیت ویژه، به عنوان پایتخت سیاسی، مذهبی انتخاب گردیده و تا سال ۶۴۰ ق. م که این شهر توسط آشور بانیپال، پادشاه آشور، ویران گردید، اهمیت خود را حفظ کرد.

شوش دو دوران طلایی را به خود دید، دوران هایی که دلیل اصلی شهرت این شهر شدند؛ دوران شیلهاک اینشوشیناک و دوران داریوش اول هخامنشی.

منطقه باستانی شوش از چهار بخش اصلی تشکیل شده است. چهار بخشی که چهار عنصر مهم شوش باستان را روایت می کند. تپه آکروپل، تپه آپادانا، شهر پیشه وران و شهر شاهی. در این شهر از دوره‌ های دیگر تاریخی ایران مانند ساسانیان و دوره اسلامی، آثار و مدارک فراوانی به دست آمده‌ است. این ویژگی‌ها باعث شده که این شهر به عنوان موزه‌ ای از دوره‌ های مختلف پیش از تاریخ و تاریخی و اسلامی ایران (تا قرن ۵ هجری قمری) تبدیل شود.

در زمان ناصرالدین شاه قاجار، فرانسوی ها به اهمیت باستانی شوش پی بردند و فهمیدند که این سرزمین، همان شهر شوشان افسانه ای است. شهری که در موردش داستان های زیادی گفته بودند و تا آن زمان کسی از محل دقیق آن خبر نداشت. از حدود 30 سال بعد، کاووش های باستان شناسی در این منطقه آغاز شد. این کاووش ها آسیب زیادی به بافت کهن شوش زد و معدود آثار سالم به دست آمده، به طور غیرقانونی از ایران خارج شد.

علاقه شاهان قاجار به فرانسه، در این غارت ها نقش داشت. اما حتی وقتی شاه دستور توقف کار را داد، باز فرانسوی ها به دزدی ادامه دادند و مهم ترین آثار شوش را با کشتی از ایران خارج کردند. بخشی از این گنجینه سر از موزه لوور درآورد. از این میان می شود به سرستونی با وزن 10 تن به شکل گاو دو سر، دیوارهای آجری لعاب دار با نقش گاو و انسان و شیر، و نیز ظروف و کتیبه های کهن، اشاره کرد.

محلی ها می گویند که فرانسوی ها، بعد از آن که مجبور شدند شوش را ترک کنند، هر چه توانستند را با خود بردند و آثار باقی مانده را تخریب کردند تا بر ارزش گنجینه ای که به دست آورده اند، افزوده شود. در نظر آن ها تنها سرستون باقی مانده در شوش، در ابتدا سالم بود و در زمان قاجار، به دست فرانسوی ها تکه تکه شد.

جغرافیا
شوش بین شوشتر و اهواز و بستان و ایلام و اندیمشک و گتوند و بین ۳۲ درجه و ۲ دقیقه عرض شمالی و ۴۷ درجه و ۱ دقیقه طول شرقی نسبت به نصف‌النهار گرینویچ، قرار دارد.

هوای شوش، گرم و خشک است. در مرکز این شهرستان بالاترین دما در تابستان بالای 50 درجه سانتی‌گراد و کم‌ترین دمای ۱ درجه بالای صفر است. آب و هوای این شهر متاثر از اثر پرفشار جنب حاره‌ ای است که باعث می‌شود بعضی از ایام تابستان هوا شرجی باشد. همچنین، از ۲۱۹ روستای این شهرستان، فقط ۱۵۵ روستا آب دارند. از ۴۰۱۵ روستای خوزستان، ۱۱۱۸ روستا فاقد آب هستند و فقط ۳۰۲ روستا به وسیله تانکر آبرسانی می‌شوند.

فرهنگ
مذهب: مقدسی می‌گوید: مردم شوش و توابعش، حنبلی و جبی و نیمی از مردم اهواز شیعه اند، حنفی نیز در آنجا هست و فقیهان و پیشوایان بزرگ دارند. مردم جندی شاپور و شوشتر، حنفی و شافعی هستند و در رامهرمز نیز همه رنگ یافت می‌شود.

زبان، گویش، لهجه: مردم شوش به دو زبان لری و عربی سخن می‌گویند.

جمعیت
براساس آخرین سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت شهرستان شوش در سال ۱۳۹۵ برابر با ۱۳۶،۳۸۹ نفر بوده‌ است.

جاذبه‎ ها
مهم ترین موارد توریستی این شهر عبارتند از: زیگورات چغازنبیل، موزه هفت تپه، قلعه شوش (آکروپل)، موزه شوش، آرامگاه دانیال نبی، کاخ آپادانا، رودخانه کرخه، ایوان کرخه، پارک ملی کرخه، مقبره دعبل خزاعی، رودخانه شاوور، تالاب بامدژ و..

 ره‎آورد
سفالگری، کپوبافی، معرق ساقه گندم، سرمه دوزی، تذهیب، خرما

 اقتصاد
حیات اقتصادی شهر شوش با احداث راه اصلی تهران – خرمشهر و راه‌ آهن سراسری آغاز گردید. اهمیت تاریخی آن نیز موجبات توجه و جذب جهانگردان و مشتاقان زیارت بارگاه دانیال نبی را فراهم آورد، به نحوی که با افزایش جمعیت این شهر در سال ۱۳۳۵، این شهر نیز دارای شهرداری شد و با احداث سد دز شبکه خطوط انتقال انرژی، سیستم آبیاری مدرن، ایجاد کشت و صنعت‌ ها، به خصوص هفت تپه و واحدهای صنعتی متعدد منطقه شمال خوزستان به خصوص ناحیه اطراف، شهر شوش شاهد تحول اقتصادی عظیمی شد که جایگاه ویژه‌ ای در اقتصاد ملی و توسعه کشور به دست آورد. با فراهم شدن زمینه‌ های مناسب سرمایه‌گذاری و توسعه فعالیت‌های جدید اقتصادی در منطقه بخش خدمات ویژه بازرگانی و مبادله کالا از یک سو، خدمات بانکی و اداری از سوی دیگر گسترش یافت، به نحوی که بخش عظیمی از نیروی انسانی شاغل در منطقه را به خود جذب نمود. در شهر شوش، نقش بخش خدمات و بازرگانی برجسته تر از سایر بخش‌ها است.

وجود سه رودخانه کرخه، دز و شاوور، شهرستان شوش را از نظر کشاورزی در استان خوزستان ویژه و ممتاز نموده‌ است، وجود پوشش گیاهی اطراف رودخانه کرخه و دز، امکان ایجاد بزرگترین اماکن تفریحی منطقه را به وجود آورده‌ است. اراضی مستعد کشاورزی، رودخانه‌های پرآب دائمی، سفره‌ های آب‌های زیرزمینی سطح نسبتا وسیع جنگل در حواشی رودخانه، سواحل و آب‌ بندهای متعدد، مراتع و مراکز کشت و صنعت در شهرستان شوش سبب شده‌ اند که فعالیت کشاورزی (زراعت، دامداری و صید ماهی)، مهم‌ترین فعالیت اقتصادی منطقه به‌ شمار آید و بالاترین جمعیت فعال را به خود جذب نماید و در این میان، بخش زراعت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، به‌ طوری‌که ۸۵ درصد شاغلین بخش کشاورزی را به خود مشغول کرده‌ است.

منبع
ویکی پدیا
سفرمی